Regen

Regen is pas nieuws als hij overdrijft of wegblijft.
Maar o de geur van regen. Oud nieuws.
Regen brengt de holte terug. Zomerregens aan de jongenskamer. Of lopen in het sterke lichaam op hete, zinderende landwegen. Dan ineens de dikke druppels, almaar sneller, op het kurkdroge zand. Díé geur. Van vochtig stof. En maar doorlopen, nat tot in het ontluikende kruis, haast zwevend van geluk de toekomst in.
En daar, nu, in die toekomst, kruipt ook hij dagelijks groeiend in zijn honkvaste bed. De dag is vol geweest, dezelfde regen tikt tevreden op het dakvenster. Hij glijdt de deken onder, de vertrouwde holte in. De wereld zoemt behaaglijk om onze omhelzing. De regen zal zijn verre slaap omarmen.

Regen maakt het huis huiselijker, de holte vollediger. Druppels die aandringen om binnen te mogen. Regen sluit zichzelf uit, en ons in. Zo wordt binnen nog binnener.
Loop ik tegenwoordig alleen in de regen, dan kan ik chagrijnig worden. Loopt men daarentegen met twee, er welt een vrolijkheid op. Zeker onder een paraplu: dan ontstaat een wandelende, bijna wellustige binnenruimte. Maar dan buiten.
O de verzoening van de regen.

Op een beschermd terras naar de regen kijken. De neerslag van ons voorbijgaan. Dan de gelezen krant in die regen leggen. Het vervloeiende nieuws, de waterverf van de formatie, de mascara van de gebeurtenissen die uitloopt in de tijd.
Of nog eens onverdacht omhoog te kijken. Wie volhoudt, ziet hem terug naar de wolken vallen, de regen. Ook in plassen doet hij dat: heen en terug vallen. Tussen hemel en aarde.

En ach, het geluid. Van auto's in de regen. Ook de ring zingt anders dan. En als hij voorbij is, de regen, duurt enkele ogenblikken lang het geluid van iets nieuws. Na de regen rijst heel even de vraag: waar waren we gebleven?
Net de krant dus, maar met andere inkt.

Bernard Dewulf

Bertolt Brecht vs Yves Leterme

"Zou het niet eenvoudiger zijn als de regering het volk ontbond en er een ander koos?"

Het theater dat onze Belgische politiek heet kreeg gisterenmorgen voor mij een nog absurder kantje. Een van de lezers van de Morgen haalde Bertolt Brecht, een van de founding fathers van het huidige theater, van onder het stof uit. Een toepasselijk citaat om de huidige politiek wantoestanden nog eens dikker in de verf te zetten. De Morgen maakte er prompt een affiche van om hem onder lezers te verspreiden.

Koffie

I am 71% Addicted to Coffee

Hoeveel scoort u?

Oorgasmes

Mijn 25 meest afgespeelde volgens Itunes. Stuk voor stuk een genot voor het gehoor.

Iemand een verzoeknummer? Toevallig een nummer in dat ook tot jouw favorieten behoort? Een lied met een speciale of net erg gewone herinnering? Hoe ziet jou top 5 eruit?

Tijd tekort?

Hij: ik zou meer tijd moeten hebben om te schrijven

Zij: we zouden voor zoveel zaken meer tijd moeten hebben... en ook voor zoveel niet-zaken

Wolfskers

Ik ben gisteren het nieuwe toneelstuk van Guy Cassiers gaan zien in de Vooruit. Het stuk draait om de frustratie en (on)macht van drie oud dictators uit de 20e eeuw: Lenin, Hitler en Hirohito.Cassiers toont geen machtsgeile dictators maar drie bijna hopeloze mensen op het einde van hun macht. Hitler lijdt onder een depressie, Kamaraad Lenin(Vic de Wachter) is half verlamd en Hirohito is gevangen. Rond de drie passieve personnages leeft een hofhoudin die gemoedelijk van dictator naar dictator dartelt. Ijzersterke teksten worden afgewisseld en versterkt door prachtige visuals en muzikale effecten.

"De titel van de voorstelling Wolfskers (lat. Atropa Belladonna) verwijst naar een van de giftigste planten die we kennen. Een wolfskersvergiftiging doorloopt verschillende stadia: spreekmoeilijkheden, koorts, onverstaanbaar raaskallen, trillende spieren, hallucinaties, coma en dood door verstikking. Doorloopt de vergiftiging door de macht op een bepaalde manier niet dezelfde fases?"

Wolfskers speelt nog tot zaterdag 24 november in Kunstencentrum Vooruit

Dampoort

Kruispunt van spoor, weg en water dat mensen kanaliseert
in alle mogelijke richtingen.

Dampoort doet versnellen, vertragen, doorgaan, stoppen.

En altijd weer het ononderbroken geruis.

Er staan meer foto's van ons dampoortproject online. Check it out

"Wie zich niet kan beperken, kan niet schrijven."

Nicolas Boileau, Frans dichter (1636-1711)

Griep is besmettelijk, liefde ook

Sigur Ros - Heima

Seks voor een betere economie

Het moet je maar overkomen als Australische mijnwerker: na je uren verplicht sekslessen gaan volgen en dat allemaal voor een betere Australische economie.
Poepen voor het vaderland, concreter kan het niet. Dimitri Verhulst schreef er een hilarisch stukje over in de Morgen. Enjoy...

'De clitoris, meneer, moeten wij dat kennen voor het examen?'

Je leest wat. Om meer kolen naar boven te halen heeft de directie van een Australische mijn, gesteund door het ja-geknik van haar voornaamste aandeelhouders, besloten om de mijnwerkers bij te scholen wat betreft de edele kunst der seksuele gymnastiek. De bedprestaties van het personeel zouden niet al te veel voorstellen, vandaar. En er schuilt geen onvoldaan gevoel in de fluit dat vervolgens niet ook nog naar de hersens kruipt. Voor een bedrijfspsycholoog is het allemaal klaar water: het bruto nationaal product is alleen maar gebaat bij een seksueel voldane bevolking. Wie met een gespannen balzak de mijn afdaalt, zal minder uitrichten dan wie geheel bevredigd en vrij van frustraties het pikhouweel hanteert. Kortom, de boekhouder kan proberen wat hij wil, als er niet dringend ordentelijk gevogeld wordt door de arbeiders, zal de firma Bulga Mine met slechte papieren naar de beurs moeten.

Had het Centraal Comité van de Communistische Partij van de oude Sovjet-Unie destijds gestaan waar wij vandaag staan op het vlak van bedrijfspsychologie, de voorpagina van de Pravda had er lichtjes anders uitgezien. Bijvoorbeeld met een foto van ene Fjodor Afanasjev, simpele fabrieksarbeider, geboren voor de vergeetput, maar desondanks toch ingeschreven als redder van de nationale industrie aangezien hij dagelijks zonder mankeren zijn wijf op vijf verschillende wijzen dekte terwijl zij de afwas deed. En het IJzeren Gordijn mag dan naar het schijnt gevallen zijn, de geschiedenis zet je niet zomaar op een ander spoor. Want kijk maar, voor het heil van de heilige productie zitten de mijnwerkers van Hunter Valley weer op de schoolbanken, avondlessen Voorspel en Menopauze te volgen. Om het te zeggen op een manier eigen aan beginnende dromers en dichters: uit de duistere diepte gehaald om zich te verdiepen in een andere en misschien nog duisterder diepte.
"De clitoris, meneer, moeten wij dat kennen voor het examen?"
Want weg zijn voortaan de kredieturen die men aan Spaans of informatica kon spenderen.

Hoeveel gebrek aan inlevingsvermogen kan de bedrijfsbaronie hebben? Je zult maar een goeie dertienhonderd meters diep onder de grond zitten, toch acht op de prikklok afgemeten uren per dag, om er te wroeten in de hete, smerige lucht. De schacht in, waar er moet gestonken worden naar zweet en de longen verworden tot stofzuigzakken, en waar er om de zoveel tijd moet worden gestorven in ingestorte gangen. Waar schafttijden tussen twee gasontploffingen door bestaan uit boterhammen die halvelings al smaken naar een stoof en een thermos tekortschietende troost.

Als je dan eindelijk weer boven komt - áls, oef - en bent uitgehoest en leeg gerocheld, ben je waarschijnlijk een tevreden mens als je thuis nog zonder spierpijn je soeplepel opgeheven krijgt. In bed kruipen en als een blok in slaap vallen zou daar niet in vraag gesteld mogen worden. Je houdt aan je strontjob kruipknieën over, oogsiddering, een mijnworm in je dunne darm, een hernia hier en nog een andere hernia daar. Dat is ver van nog eens vrolijk het sm-rek op te klimmen na de uren. Hoe krenkend ook: je haalt al eens een kilootje kolen minder op en wordt onmiddellijk verzocht op het directiesecretariaat te aanhoren dat je met dat pietje van jou grotere wonderen moet verrichten. Het zal maar op je ontslagbrief staan: dikke nul in bed. Dan kun je het wel schudden. Mogen wij hopen dat je woning reeds was afbetaald.
Stonden de vrouwen vroeger met zompige ogen hun kompels uit te wuiven tot er niemand meer uit te wuiven viel en de aardappelen werden gekocht met smartengeld, het zou voor de Australische mannen van vandaag eens helemaal anders kunnen uitdraaien. Onbevredigde dames ('misneukten' zegt men in mijn dorp) die hun echtgenoot de kolenkrochten van de wereld inpraten, hem aansporen om te solliciteren naar een baantje in de eeuwige ondergrondse nacht. Al was het maar voor die ene cursus achteraf.

"Waar gaat dat naartoe?", hoor ik mijn grootmoeder op deze plaats post mortem zeggen. En wuif die vraag maar eens weg. Want inderdaad, nu ze dan toch gevallen is, de vraag: waar gaat dat effectief naartoe? Je bent een technische allrounder met verstand van frequentieregelaars. Van pneumatica weet je alles maar dan ook werkelijk alles, niemand heeft de communicatieve skills zoals jij ze hebt, over je dynamisme kunnen we een roman schrijven en over je flexibiliteit een novelle, maar aangezien jij je echtgenote niet driemaal weeks hevig in haar kakgat neemt, kun je natuurlijk wel fluiten naar die verdomd goed gesalarieerde job van Technisch Manager. In het verre Australië is de dag ontloken waarop men met een grondige kennis van de Kama Sutra en het seksboek van de boerinnenbond naar het rekruteringsbureau trekt. Wie een rorschachtest als kandidaat accounting specialist moet ondergaan, weet alvast wat hij hoort te zien in al die vlekken.
Een nieuw industrieel tijdperk gloort, niks tegen te beginnen. Toch zou ik graag zien dat de directeur van Bulga Mine in de steek wordt gelaten door zijn vrouw, voor een mijnwerker.

Dimitri Verhulst

mensenvoetenmassa

Op 25 oktober hielden we een taal-project in Gent dampoort met studenten sociaal cultureel werk. Tekst en woord versierden het station, onder andere deze grotemensenvoetenmassa. Verder waren er nog A0posters te zien op het station. Deze foto is getrokken door een voorbijganger die hem op gentblogt.be zette. Missie geslaagd dus. Meer foto's van het project volgen binnenkort.

Feist

Leslie Feist, Canadese singer-songwrite-ster (gekend van Broken Social Scene) met een sexy stem, brengt ons een nieuw album: The Reminder. Check haar op myspace en laat me weten wat je er van vond.

If i can't dance, i don't want to be part of your revolution

Nietzsche was the first philosopher to think with his body, to “dance"

(gespot in het MuHKA)

Slagschaduw

"Nooit begrepen waarom men kinderen de toekomst noemt. Het moeten bejaarden zijn. Bejaarden zijn onze toekomst, zij zijn wat wij worden. Kinderen behoren tot het verre verleden, tot dat wat nooit terugkomt. Het is makkelijker zich in te leven in iemand van tachtig dan in iemand van acht. Het is ook nuttiger. Altijd gedacht dat ouderen met alles vertrouwd waren, met inbegrip van hun ouderdom. Maar sinds ik Miche ken, weet ik beter: elke volwassene is een kind wanneer hij de ouderdom betreedt. Dat lijf dat hapert, dat einde dat nadert, het is ook voor hen zo nieuw. Onwennig turen ze om zich heen in die nieuwe ruimte waarin ze werden gedwongen. Sommigen worden verlegen, anderen gaan harder praten. Slechts een enkeling bezit het talent om vertrouwensvol ouder te worden."

Slagschaduw is een roman over vergetelheid en vergeefsheid, over de zoektocht naar een naamloze vrouw, over een standbeeld van de verzetsheldin Gabriel Petit, over Brussel, over leven en de dood van een vriend, over vrijen.

Manu Chao - La Radiolina

Zes jaar na het album Proxima Estation: Esperanza heeft Manu Chao weer een nieuw album de wereld in gestuurd: La radiolina. Het pareltje staat bol van zijn energieke songs met af en toe een trager nummer. Voor het album werkte hij onder andere mee met mixers Mario Caldato Jr. (Beck, Beastie Boys) en Andrew Scheps (Red Hot Chili Peppers). De cd ligt al een kleine twee maand in de platenwinkels en is zeker de moeite. Degene die al eens willen proeven van het nieuwe album kunnen terecht op zijn site: er is een kort stuk van elk liedje te beluisteren. Het nummer Rainin in Paradise is er gratis te downloaden.

10 redenen waarom Manu Chao behoort tot 's werelds belangrijkste artiesten: Http://www.telegraph.co.uk/arts/main.jhtml?xml=/arts/2007/09/13/bmmanu113.xml

"Wees realistisch, eis het onmogelijke"

Ernesto Che Guevara (14 juni 1928 - 9 oktober 1967)

Treinbewoners

Duizenden onvervlochte reizigers die naast elkaar plaatsnemen. Allen vroeg of laat onderweg naar een eindbestemming. Allen verhalen uit een verschillend boek, vele wachtend op een nieuwe schrijver voor een volgend hoofdstuk. Andere die liever onbeschreven wensen te blijven...

14 augustus 2006

Donderdagnacht

Ik word omringd door een waas van gezelligheid en het gedempte licht. Mijn gedachten dwarrelen mee op de zeemzoete, licht weemoedige klanken van CocoRosie. Klanken die ons samenzijn begeleiden en de nacht vullen. Een groene zetel zorgt er net voor dat ik niet wegzak in mijn bestaan. Licht onderuitgezakt in haar zachte groene armen mijmer ik. De roes van rum en liefde geven me een gelukzalig moment en ik probeer dit gevoel vast te houden voordat het vervliegt, weg uit mijn bestaan.

De reis van verlangen

Drieduizend kilometer in negen dagen. Maasmechelen – Firenze. Dat was de uitdaging waar twee kameraden voor stonden. Het idee om te gaan liften borrelde al twee jaar in mijn hoofd en dit jaar vond ik eindelijk een medereiziger die even gek was om de grote tocht aan te vatten. Om het op de tonen van The Doors te zeggen: “Break on through to the other side”. Terwijl mijn tas nog niet uitgepakt is, begint de schrijfmicrobe te kriebelen om verder uitgezaaid te worden. Onder een tas Italiaanse koffie breng ik jullie het verhaal van de reis van verlangen. Dit verhaal wil onze reis beschrijven, onze indrukken weergeven, onze ervaringen meedelen aan iedereen die het lezen wil. De reis van verlangen was de ultieme ontvluchting van de regelmaat. Sit back and enjoy the ride…

Dag 1: Maasmechelen – Maastricht – Luik - Carpenedolo (Noord-Italië)

Om half 5 zijn we opgestaan om aan onze reis te beginnen. Met de korte nacht in mijn achterhoofd stap ik de donkere ochtend in. Het is vredig, stilte voor de storm? In mijn lichaam begint de adrenaline al lichtjes te gieren. Ongeruste sms- berichten wensen mij het allerbeste, dat ik voorzichtig moet zijn onderweg en dat ik heelhuids terug moet keren. Om iets na zes uur staan we klaar aan de oprit van de autosnelweg richting Maastricht. Zeven uur en exact zeven korte lifts later zitten we nog maar in het Waalse Sprimont, een goede 75 kilometer van Maasmechelen. Kristiaan en ik zien de moed in ons schoenen zakken, zeker als de Luikse wegpolitie ons van de autosnelweg plukt en ons langs de kant zet met een waarschuwing. Even later staan we op een tankstation in Sprimont bij mensen om een lift te vragen. Na een goede tien minuten heeft…”) heeft Kristiaan beet: Miguelle, een Italiaan van rond de 30 jaar, is op terugweg naar Italië en hij heeft nog plaats voor twee personen. In het begin staan we allebei wat argwanig: de voorkant van zijn busje is zwaar toegetakeld en hij vertelt ons dat hij niet meer in Duitsland mag rijden. Ik vraag me af hoe je in een land zonder snelheidslimiet toch geflitst kunt worden. Toch nemen we het besluit om met hem mee te rijden. Onderweg in de auto wordt onze argwaan kleiner en begint alles duidelijker te worden: Miguelle is een leverancier van levende huisdieren en had ironisch genoeg op zijn weg van Italië naar Nederland een hert aangereden in de Ardennen. Door de klap was hij met zijn busje tegen de vangrail terecht gekomen. Het enige souvenir van deze crash is een stuk hoorn dat hij meegenomen had, het arme dier kon het helaas niet meer verder vertellen.

Op de tonen van The Rolling Stones, Britney Spears, The Doors, Mozart en vele andere rijden we verder met hem mee. Miguelle is niet de standaard-italiaan (mocht die al bestaan), maar zijn rijstijl is duidelijk Italiaans: hij had 1200 kilometer achter de rug toen hij ons oppikte en had maar 2 uur geslapen. De rit verloopt zonder problemen en 1000 kilometer later komen we aan bij zijn thuis in Carpenedolo. Omdat het te laat is om een camping te zoeken bied hij ons een plaats aan in zijn tuin om onze tent op te zetten. Ons gezelschap voor de nacht: een wilde merrie en 10 honden waaronder 7 pasgeboren puppy’s. Het is al laat en de vermoeidheid bij Miguelle wordt er niet beter op. Toch biedt hij ons nog aan om samen met hem onze eerste Italiaanse wijn te drinken. We drinken met hem mee de nacht in.

Dag 2: Carpenedolo – Garda meer

Al vroeg worden we wakker van een aantal puppy’s die zich in onze voortent van hun beste kant laten horen. Onder het speelse gekef ontbijten we in de eerste Italiaanse ochtendzon. De eerste in ons leven, geen van ons twee is ooit eerder op Italiaanse bodem geweest. Na het ontbijt brengt Miguelle ons naar het bekende Gardameer. Nog maar net aangekomen op de camping Valentesi kruist de volgende Italiaan ons pad: een kleine man van middelbare leeftijd die ons twee van zijn tuinstoelen aanbood. In zijn beste Italiaans begint hij tegen ons uit te leggen dat we bij hem moeten langskomen, ene moeten gaan drinken samen met hem en dat hij Enzo heet.

De man blijft verbazend vaag over zijn werk maar later bleek dat hij een rijke Italiaanse directeur is van een theater in Rome. Naast een groot huis in Rome heeft hij nog een huis in Parijs en een boot aan het Gardameer. Op zijn site staat hij op de foto met tal van bekende Italianen. Het Gardameer op zich is indrukwekkend, maar buiten een groep oude Duitsers, rijke mensen en gezinnen met kinderen is er niet veel te beleven.

Dag 3: Gardameer – Bologna - Firenze

De reismicrobe is weer aan het kriebelen geslaan en rond 9 uur zetten we ons nomadisch bestaan verder. Een Albanese truckchauffeur brengt ons tot een grote parking in Bologna waar we een bus van de Heidebloem, een busbedrijf uit Lanaken, aantreffen. De chauffeur wil ons helaas niet meenemen want hij heeft een lading dikke Amerikaanse toeristen bij. Heel erg vonden we dit natuurlijk niet als we iets later meerijden in een Mercedes richting Firenze. Het grote contrast tussen onze werelden is duidelijk: wij zijn “arme studenten” die zonder al te veel geld Toscane, een van Italië’s duurste regio’s, proberen te doorkruisen. De man die ons meenam is een verkoper van dure bouwmaterialen die dagelijks Italië doorkruist om klanten te bezoeken. Toch hebben we iets met elkaar gemeen: we zijn allen onderweg en ergens schept dat een band.

Na een halve dag reizen komen we aan in Firenze. We zijn euforisch omdat we er al zo vroeg zijn. In onze planning hadden we 5 dagen uitgetrokken om tot hier te geraken, nu zijn we er al na anderhalve dag reizen (onze dag aan het Gardameer niet meegerekend). In een ontspannen stemming en onder begeleiding van een nieuwe Toscaanse wijn brengen we de avond door in en rond Villa Camerata, een jeugdherberg en camping aan de rand van Firenze met uitzicht op de Chianti heuvels.

Dag 4: Firenze

Na een bewogen namiddag rusten we wat uit op de Piazza Del Spirito, een plein vlak bij een van de vele musea die Firenze rijk is. We hebben vandaag geen musea gedaan: te druk en te toeristisch. Het leven van een lifter is niet weggelegd voor zulke menigtes, daarom zoeken we ons een rustig plekje met wat wijn en zon. Meer hebben we niet nodig. Kristiaan slaapt terwijl ik dit schrijf: hij is moe van de drukte denk ik. De reismicrobe kriebelt weer en we hebben besloten morgen verder te liften. Richting zee. Nog geen twee uur geleden hadden we nog overwogen om per vliegtuig terug te reizen naar Charleroi maar aangekomen op de vlieghaven van Firenze voelden we beiden dat liften toch meer ons ding is. Ons nomadisch bestaan doet ons verder reizen, we willen nieuwe dingen zien, ook al hebben we Firenze niet volledig doorkruist. Een aantal indrukken zijn genoeg, we genieten van de kleine dingen: de vreugde als we een lift hebben kunnen versieren, het Italiaanse eten en drinken, het ontmoeten van medereizigers, de geur en de kleur van de stad die we doorkuisen… Maar liften vergt ook veel energie: soms moesten we wachtend op een lift de tijd geduldig voorbij zien strijken. Bovendien zijn onze nachten op kapotte zelfopblaasbare matjes niet echt geweldig. Daarmee dat we ook kiezen voor minder intensieve dingen als liggen, naar zee gaan en wijn drinken.

De zon verdwijnt stilletjes aan achter de Firezische huizen en een lichte wind steekt op. Ik voel me geen toerist, ook Kristiaan niet. Noem ons liever hippies, rondtrekkende nomaden…

Dag 5: Firenze

Met de nacht nog vers in ons hoofd besluiten we een dagje rust te houden: slapen, in de zon liggen, radio luisteren, lezen en schrijven. De late namiddag brengen we door aan een belachelijk chique zwembad (we betalen 8 euro per persoon) omringd door armani-zwembroeken en dior-zonnebrillen. De batterij van onze camera ging plat de avond voordien dus kochten we twee wegwerpcamera’s die de rest van onze reis moesten vastleggen.

Dag 6: Firenze – Pisa – Viagerrio - Savona

Wakker geworden om half 6 en opgestaan. Kristiaan slaapt in een grappige pose. De wereld is stil. Zelfs de vogels moeten nog wakker worden. Ik zit in een stoel te wachten op een zonsopgang die niet wilt komen. Zelfs de zon is moe en laat zich pas zien als we op de trein zitten richting Pisa. Het is een stad waarvan we op voorhand wisten dat ze niet de moeite was om er lang te blijven. Na een half uur te hebben gewandeld komen we aan bij de fameuze scheve toren, trekken we er een foto en keren we terug om onze reis verder te zetten. Ons eindbestemming vandaag: Cinque terra, een streek, zo’n 100 kilometer boven Pisa en naar het schijnt erg mooi om aan het strand te liggen. Het zijn kleine dorpjes die gekneld zitten tussen berg en zee en enkel vlot met de trein te bereiken zijn. Alleen de Italiaanse wegcode zit ons dwars: voor iedere oprit staat in het groot geschreven: “NO AUTOSTOP”.

Na uren tevergeefs te wachten, wandelen we verder naar het eerste beste tankstation. Een aantal gastvrije Filippijnse toeristen vragen ons om er mee te schuiven aan tafel en met hun te eten. Na het eten krijgen we van hen nog een paar flessen water, een fles cola en Filippijns dessertje mee. We bedanken hen en zetten onze reis verder. Een Italiaan neemt ons mee maar zet ons midden op een klaverblad ter hoogte van Viareggio af. Na een lange wandeling naar het station van Viareggio horen we dat autostop zo goed als onbestaande is in dit deel van Italië. Blijkbaar heeft men in de jaren 70 redelijke problemen gehad met criminelen die zich voordeden als lifters en chauffeurs beroofden. Om half 6 ’s avonds nemen we de trein en passeren we cinque terra: kleine baaitjes, haventjes, kleine stranden en hoge rotsen. Om 11 uur s’avonds komen we aan op Camping Charly in Savona.

Dag 7: Savona beach

Camping Charly is een tweesterren camping vlak aan zee, maar gelegen tussen een autoweg en een spoorlijn. Onze vermoeidheid heeft ons door het geluid doen slapen. De bewoners zijn hoofdzakelijk oude mensen die in Italië met hun mager pensioen geen flat of woning kunnen permitteren of gewoon een leven aan het strand prefereren. Die dag hebben we dan ook gewoon op het strand gelegen, gezwommen, gegeten, gedronken, geslapen en geluisterd naar Virgin Rock Radio Italia.

Dag 8: Savona – Nice - Marseille – Montémilar

Opgestaan om half 6 en nog altijd 21 graden. De nachttrein om 7 uur ’s morgens genomen richting Nice. We zijn nog maar net op de trein en horen een vrijend koppel in een coupé stevig te keer gaan. Aangekomen in onze coupé delen we de rit met twee Indische jongens en een Italiaan die op weg is naar Afrika. We passeren Monaco. In Nice missen we onze trein richting Marseille, onze tickets waren gereserveerd en enkel geldig op onze gemiste trein. Maar in het station krijgen we prompt twee tickets in onze handen gestopt van een treinbegeleider: TGV richting Marseille, eerste klas, gratis. Als twee schooiers in vergelijking met de gemiddelde 1^ste klas-TGV-reiziger ploffen we ons neer op elektronisch verstelbare zetels en glimlachen we vriendelijk naar onze medereizigers. Zelfs de conducteur fronst even zijn wenkbrauwen toen hij onze kaartjes kwam knippen.

Marseille, een grote havenstad in het Zuiden van Frankrijk, veel migranten en zwervers. Toch ontmoeten we hier de vriendelijkste mensen van heel onze reis: de mensen behandelden ons als medemensen, als reizigers. Net als hen hadden wij ook niet veel geld. Een Marokkaanse man toont ons de plek waar we het beste aan autostop kunnen doen. In 8 dagen zijn we nooit mede-lifters tegengekomen en dit maal zien we op dezelfde plek 2 koppels, allebei met België als eindbestemming. We weten een rit te versieren bij een Turks koppel dat ons naar Avignon brengt. In Avignon aangekomen reizen we verder tot Orange met een Marokkaanse arbeider. Vanuit Orange krijgen we een lift tot in Montémilar in een dikke range rover met aan het stuur de directeur van lokale chocoladefabriek. Ze zetten ons af op een grote autoparking met tankstation en we zetten er onze tent op om er de nacht door te brengen.

Dag 9: Montémilar – Luxemburg – Maastricht – Maasmechelen

Half 9 en we hebben weer geluk: we worden meegenomen door Iban, een Hongaarse truckchauffeur die ons 700 kilometer kan meenemen tot in Luxemburg. Iban krijgt 1000 euro per maand om in een truck te rijden, zo’n 1000 euro minder dan zijn Italiaanse collega’s. Maar hij neemt ons mee en is blij met ons gezelschap. Hij spreekt hoofdzakelijk Hongaars met een paar woorden Engels. We praten terug in het Nederlands en het Engels en toch verstaan we elkaar. Onze reis wordt begeleid door “Oost-Blok house”. Uren lang luisteren we de ene cd na de andere. Zelfs Scooter, u wel bekend van de wereldhit “how much is the fish?”, passeert onze revue maar we zijn vooral tevreden dat Iban ons zover mee pakt.

Zijn truck heeft zoals de meeste trucks slechts 1 zitplaats dus afwisselend liggen we op zijn bed achter de zetels. Bij iedere peage of politiecontrole duikt een van ons onder het dashboard want er staan zware boetes op het meenemen van extra passagiers. Net als Iban hebben ook wij niet het geld om deze te betalen. In Luxemburg aangekomen nemen we afscheid van Iban en kunnen we meereizen met een Pools-Turks koppel tot in Maastricht waar Brecht en Björn ons op komen halen. Moe, stinkend en tevreden stappen we in. In de auto komen we erachter dat we twee dagen te vroeg thuis zijn, terwijl we er van overtuigd zijn dat we maar een dag te vroeg waren. De terugreis heeft ons even heerlijk tijdloos gemaakt. We vertrekken de nacht in richting Maasmechelen waar de Belgische friet en bier op ons staat te wachten…

Met dank aan: Miguelle, Enzo, Iban, mijn muze, Brecht, Björn, en alle andere mensen die ons hielpen of meenamen maar wiens naam we niet meer weten…

Alle foto's van de reis zijn te vinden op volgende link.

Ontvlucht de regelmaat goes Firenze

Hoe meer de regelmaat ontvluchten dan besluiten om richting Firenze te liften, de italiaanse kunststad bij uitstek. Kristiaan en Ik waren gek genoeg om de uitdaging met onszelf aan te gaan. Overnachting aan het gardameer, een lift in een mercedes, italiaanse mannenkoren in de jeugdherberg en vooral liters vino. Het verslag van onze trip volgt binnenkort.

One drug, one nation, one caffènation

Eens om de zoveel tijd kom ik wel eens een café binnen waarvan ik voel dat het een café is met een verhaal, een café met een ziel. Caffènation is een van zulke cafés. Het tot café omgetoverde huis straalt de gezelligheid uit van je eigen living. Het voelt ook alsof je letterlijk binnenstapt in iemands woonkamer. Behalve dan het feit dat niet iedereen een toog in huis heeft. Het koffiehuis is ingericht met een aantal tafeltjes, gezellige leren zetels en een terras/stadstuintje. Menig koffiesoort siert de menukaart maar ook thee- en chocoladeliefhebbers komen aan hun trekken. De geur van vers gebrande koffiebonen in combinatie van oude muziek met een hoog "amélie poulain" gehalte zorgt ervoor dat het café baadt in een sfeer van rust. Dit allemaal zorgt ervoor dat mensen, ondanks hun aanwezigheid in dezelfde ruimte, toch op hun gemak hun mails kunnen checken of een krantje lezen. Kortom een aanrader voor iedereen die houdt van gezelligheid.

Caffènation
Hopland 64
2000 Antwerpen

http://www.caffenation.be/
http://caffenation.blogspot.com/