Levensverzamelaars

"Misschien moet iemand dat eens opschrijven: hoe mensen elkaar aanspreken om het verhaal te laten voortgaan, elkaar ontmoeten, begroeten, werken, eten, uitgaan, vrijen en al die grote emoties uiten waarvan kunst en biografieën worden gemaakt."

Zo mooi dat Koen Peters het voor mij samenvat in zijn Grote Europese roman. Sommige mensen zijn verzamelaars, sprokkelen hun leven bijeen en hangen ze op aan de kapstok van hun eigen herinneringen. Levensverzamelaars, ik ben er daar een van. Denk ik. U ook?

De dagen van verwondering...

ze komen terug.

Ik voel het aan mijn linker dikke teen, aan de sterkte van mijn koffie, het slagen van de regen tegen de ruit, de rustige avond en de muziek van Girls in Hawai.

Ik kijk er naar uit...

God spreekt geen Frans

Na mijn treinreis van 2uur en 15 minuten sta ik aan het Sint Pietersstation te wachten op een bus richting kot. Het perron wordt versierd met een handje vol medereizigers op weg naar overal en nergens. Voor mij staat een groepje jonge Franstalige Gentenaren. Een vreemd fenomeen in een Vlaamse stad. Gents werd er probleemloos gecombineerd met Frans.

Een van de jongens vertelt: "Mon frère était marié à Bruxelles verleden weekend, we zaten daar in dien kerk, et tu sais que le pasteur a dit? God spreekt geen Frans, mijn viering gaat door in het Nederlands". Ik fronste bij die uitspraak, communautaire spanningen kwamen wel even heel dichtbij. Eeuwenlang sprak God toch Latijn, een Romaanse taal waaruit het Frans voortgevloeit is. Zo plots vergat hij de taal van l'amour en Jacques Brel.

Jammer toch, het wordt tijd dat God terug naar school gaat.