Hij: ik zou meer tijd moeten hebben om te schrijven
Zij: we zouden voor zoveel zaken meer tijd moeten hebben... en ook voor zoveel niet-zaken
Het moet je maar overkomen als Australische mijnwerker: na je uren verplicht sekslessen gaan volgen en dat allemaal voor een betere Australische economie.'De clitoris, meneer, moeten wij dat kennen voor het examen?'
Poepen voor het vaderland, concreter kan het niet. Dimitri Verhulst schreef er een hilarisch stukje over in de Morgen. Enjoy...
Je leest wat. Om meer kolen naar boven te halen heeft de directie van een Australische mijn, gesteund door het ja-geknik van haar voornaamste aandeelhouders, besloten om de mijnwerkers bij te scholen wat betreft de edele kunst der seksuele gymnastiek. De bedprestaties van het personeel zouden niet al te veel voorstellen, vandaar. En er schuilt geen onvoldaan gevoel in de fluit dat vervolgens niet ook nog naar de hersens kruipt. Voor een bedrijfspsycholoog is het allemaal klaar water: het bruto nationaal product is alleen maar gebaat bij een seksueel voldane bevolking. Wie met een gespannen balzak de mijn afdaalt, zal minder uitrichten dan wie geheel bevredigd en vrij van frustraties het pikhouweel hanteert. Kortom, de boekhouder kan proberen wat hij wil, als er niet dringend ordentelijk gevogeld wordt door de arbeiders, zal de firma Bulga Mine met slechte papieren naar de beurs moeten.
Had het Centraal Comité van de Communistische Partij van de oude Sovjet-Unie destijds gestaan waar wij vandaag staan op het vlak van bedrijfspsychologie, de voorpagina van de Pravda had er lichtjes anders uitgezien. Bijvoorbeeld met een foto van ene Fjodor Afanasjev, simpele fabrieksarbeider, geboren voor de vergeetput, maar desondanks toch ingeschreven als redder van de nationale industrie aangezien hij dagelijks zonder mankeren zijn wijf op vijf verschillende wijzen dekte terwijl zij de afwas deed. En het IJzeren Gordijn mag dan naar het schijnt gevallen zijn, de geschiedenis zet je niet zomaar op een ander spoor. Want kijk maar, voor het heil van de heilige productie zitten de mijnwerkers van Hunter Valley weer op de schoolbanken, avondlessen Voorspel en Menopauze te volgen. Om het te zeggen op een manier eigen aan beginnende dromers en dichters: uit de duistere diepte gehaald om zich te verdiepen in een andere en misschien nog duisterder diepte.
"De clitoris, meneer, moeten wij dat kennen voor het examen?"
Want weg zijn voortaan de kredieturen die men aan Spaans of informatica kon spenderen.
Hoeveel gebrek aan inlevingsvermogen kan de bedrijfsbaronie hebben? Je zult maar een goeie dertienhonderd meters diep onder de grond zitten, toch acht op de prikklok afgemeten uren per dag, om er te wroeten in de hete, smerige lucht. De schacht in, waar er moet gestonken worden naar zweet en de longen verworden tot stofzuigzakken, en waar er om de zoveel tijd moet worden gestorven in ingestorte gangen. Waar schafttijden tussen twee gasontploffingen door bestaan uit boterhammen die halvelings al smaken naar een stoof en een thermos tekortschietende troost.
Als je dan eindelijk weer boven komt - áls, oef - en bent uitgehoest en leeg gerocheld, ben je waarschijnlijk een tevreden mens als je thuis nog zonder spierpijn je soeplepel opgeheven krijgt. In bed kruipen en als een blok in slaap vallen zou daar niet in vraag gesteld mogen worden. Je houdt aan je strontjob kruipknieën over, oogsiddering, een mijnworm in je dunne darm, een hernia hier en nog een andere hernia daar. Dat is ver van nog eens vrolijk het sm-rek op te klimmen na de uren. Hoe krenkend ook: je haalt al eens een kilootje kolen minder op en wordt onmiddellijk verzocht op het directiesecretariaat te aanhoren dat je met dat pietje van jou grotere wonderen moet verrichten. Het zal maar op je ontslagbrief staan: dikke nul in bed. Dan kun je het wel schudden. Mogen wij hopen dat je woning reeds was afbetaald.
Stonden de vrouwen vroeger met zompige ogen hun kompels uit te wuiven tot er niemand meer uit te wuiven viel en de aardappelen werden gekocht met smartengeld, het zou voor de Australische mannen van vandaag eens helemaal anders kunnen uitdraaien. Onbevredigde dames ('misneukten' zegt men in mijn dorp) die hun echtgenoot de kolenkrochten van de wereld inpraten, hem aansporen om te solliciteren naar een baantje in de eeuwige ondergrondse nacht. Al was het maar voor die ene cursus achteraf.
"Waar gaat dat naartoe?", hoor ik mijn grootmoeder op deze plaats post mortem zeggen. En wuif die vraag maar eens weg. Want inderdaad, nu ze dan toch gevallen is, de vraag: waar gaat dat effectief naartoe? Je bent een technische allrounder met verstand van frequentieregelaars. Van pneumatica weet je alles maar dan ook werkelijk alles, niemand heeft de communicatieve skills zoals jij ze hebt, over je dynamisme kunnen we een roman schrijven en over je flexibiliteit een novelle, maar aangezien jij je echtgenote niet driemaal weeks hevig in haar kakgat neemt, kun je natuurlijk wel fluiten naar die verdomd goed gesalarieerde job van Technisch Manager. In het verre Australië is de dag ontloken waarop men met een grondige kennis van de Kama Sutra en het seksboek van de boerinnenbond naar het rekruteringsbureau trekt. Wie een rorschachtest als kandidaat accounting specialist moet ondergaan, weet alvast wat hij hoort te zien in al die vlekken.
Een nieuw industrieel tijdperk gloort, niks tegen te beginnen. Toch zou ik graag zien dat de directeur van Bulga Mine in de steek wordt gelaten door zijn vrouw, voor een mijnwerker.
Dimitri Verhulst
Leslie Feist, Canadese singer-songwrite-ster (gekend van Broken Social Scene) met een sexy stem, brengt ons een nieuw album: The Reminder. Check haar op myspace en laat me weten wat je er van vond.
