If i can't dance, i don't want to be part of your revolution

Nietzsche was the first philosopher to think with his body, to “dance"

(gespot in het MuHKA)

Slagschaduw

"Nooit begrepen waarom men kinderen de toekomst noemt. Het moeten bejaarden zijn. Bejaarden zijn onze toekomst, zij zijn wat wij worden. Kinderen behoren tot het verre verleden, tot dat wat nooit terugkomt. Het is makkelijker zich in te leven in iemand van tachtig dan in iemand van acht. Het is ook nuttiger. Altijd gedacht dat ouderen met alles vertrouwd waren, met inbegrip van hun ouderdom. Maar sinds ik Miche ken, weet ik beter: elke volwassene is een kind wanneer hij de ouderdom betreedt. Dat lijf dat hapert, dat einde dat nadert, het is ook voor hen zo nieuw. Onwennig turen ze om zich heen in die nieuwe ruimte waarin ze werden gedwongen. Sommigen worden verlegen, anderen gaan harder praten. Slechts een enkeling bezit het talent om vertrouwensvol ouder te worden."

Slagschaduw is een roman over vergetelheid en vergeefsheid, over de zoektocht naar een naamloze vrouw, over een standbeeld van de verzetsheldin Gabriel Petit, over Brussel, over leven en de dood van een vriend, over vrijen.

Manu Chao - La Radiolina

Zes jaar na het album Proxima Estation: Esperanza heeft Manu Chao weer een nieuw album de wereld in gestuurd: La radiolina. Het pareltje staat bol van zijn energieke songs met af en toe een trager nummer. Voor het album werkte hij onder andere mee met mixers Mario Caldato Jr. (Beck, Beastie Boys) en Andrew Scheps (Red Hot Chili Peppers). De cd ligt al een kleine twee maand in de platenwinkels en is zeker de moeite. Degene die al eens willen proeven van het nieuwe album kunnen terecht op zijn site: er is een kort stuk van elk liedje te beluisteren. Het nummer Rainin in Paradise is er gratis te downloaden.

10 redenen waarom Manu Chao behoort tot 's werelds belangrijkste artiesten: Http://www.telegraph.co.uk/arts/main.jhtml?xml=/arts/2007/09/13/bmmanu113.xml

"Wees realistisch, eis het onmogelijke"

Ernesto Che Guevara (14 juni 1928 - 9 oktober 1967)

Treinbewoners

Duizenden onvervlochte reizigers die naast elkaar plaatsnemen. Allen vroeg of laat onderweg naar een eindbestemming. Allen verhalen uit een verschillend boek, vele wachtend op een nieuwe schrijver voor een volgend hoofdstuk. Andere die liever onbeschreven wensen te blijven...

14 augustus 2006

Donderdagnacht

Ik word omringd door een waas van gezelligheid en het gedempte licht. Mijn gedachten dwarrelen mee op de zeemzoete, licht weemoedige klanken van CocoRosie. Klanken die ons samenzijn begeleiden en de nacht vullen. Een groene zetel zorgt er net voor dat ik niet wegzak in mijn bestaan. Licht onderuitgezakt in haar zachte groene armen mijmer ik. De roes van rum en liefde geven me een gelukzalig moment en ik probeer dit gevoel vast te houden voordat het vervliegt, weg uit mijn bestaan.

De reis van verlangen

Drieduizend kilometer in negen dagen. Maasmechelen – Firenze. Dat was de uitdaging waar twee kameraden voor stonden. Het idee om te gaan liften borrelde al twee jaar in mijn hoofd en dit jaar vond ik eindelijk een medereiziger die even gek was om de grote tocht aan te vatten. Om het op de tonen van The Doors te zeggen: “Break on through to the other side”. Terwijl mijn tas nog niet uitgepakt is, begint de schrijfmicrobe te kriebelen om verder uitgezaaid te worden. Onder een tas Italiaanse koffie breng ik jullie het verhaal van de reis van verlangen. Dit verhaal wil onze reis beschrijven, onze indrukken weergeven, onze ervaringen meedelen aan iedereen die het lezen wil. De reis van verlangen was de ultieme ontvluchting van de regelmaat. Sit back and enjoy the ride…

Dag 1: Maasmechelen – Maastricht – Luik - Carpenedolo (Noord-Italië)

Om half 5 zijn we opgestaan om aan onze reis te beginnen. Met de korte nacht in mijn achterhoofd stap ik de donkere ochtend in. Het is vredig, stilte voor de storm? In mijn lichaam begint de adrenaline al lichtjes te gieren. Ongeruste sms- berichten wensen mij het allerbeste, dat ik voorzichtig moet zijn onderweg en dat ik heelhuids terug moet keren. Om iets na zes uur staan we klaar aan de oprit van de autosnelweg richting Maastricht. Zeven uur en exact zeven korte lifts later zitten we nog maar in het Waalse Sprimont, een goede 75 kilometer van Maasmechelen. Kristiaan en ik zien de moed in ons schoenen zakken, zeker als de Luikse wegpolitie ons van de autosnelweg plukt en ons langs de kant zet met een waarschuwing. Even later staan we op een tankstation in Sprimont bij mensen om een lift te vragen. Na een goede tien minuten heeft…”) heeft Kristiaan beet: Miguelle, een Italiaan van rond de 30 jaar, is op terugweg naar Italië en hij heeft nog plaats voor twee personen. In het begin staan we allebei wat argwanig: de voorkant van zijn busje is zwaar toegetakeld en hij vertelt ons dat hij niet meer in Duitsland mag rijden. Ik vraag me af hoe je in een land zonder snelheidslimiet toch geflitst kunt worden. Toch nemen we het besluit om met hem mee te rijden. Onderweg in de auto wordt onze argwaan kleiner en begint alles duidelijker te worden: Miguelle is een leverancier van levende huisdieren en had ironisch genoeg op zijn weg van Italië naar Nederland een hert aangereden in de Ardennen. Door de klap was hij met zijn busje tegen de vangrail terecht gekomen. Het enige souvenir van deze crash is een stuk hoorn dat hij meegenomen had, het arme dier kon het helaas niet meer verder vertellen.

Op de tonen van The Rolling Stones, Britney Spears, The Doors, Mozart en vele andere rijden we verder met hem mee. Miguelle is niet de standaard-italiaan (mocht die al bestaan), maar zijn rijstijl is duidelijk Italiaans: hij had 1200 kilometer achter de rug toen hij ons oppikte en had maar 2 uur geslapen. De rit verloopt zonder problemen en 1000 kilometer later komen we aan bij zijn thuis in Carpenedolo. Omdat het te laat is om een camping te zoeken bied hij ons een plaats aan in zijn tuin om onze tent op te zetten. Ons gezelschap voor de nacht: een wilde merrie en 10 honden waaronder 7 pasgeboren puppy’s. Het is al laat en de vermoeidheid bij Miguelle wordt er niet beter op. Toch biedt hij ons nog aan om samen met hem onze eerste Italiaanse wijn te drinken. We drinken met hem mee de nacht in.

Dag 2: Carpenedolo – Garda meer

Al vroeg worden we wakker van een aantal puppy’s die zich in onze voortent van hun beste kant laten horen. Onder het speelse gekef ontbijten we in de eerste Italiaanse ochtendzon. De eerste in ons leven, geen van ons twee is ooit eerder op Italiaanse bodem geweest. Na het ontbijt brengt Miguelle ons naar het bekende Gardameer. Nog maar net aangekomen op de camping Valentesi kruist de volgende Italiaan ons pad: een kleine man van middelbare leeftijd die ons twee van zijn tuinstoelen aanbood. In zijn beste Italiaans begint hij tegen ons uit te leggen dat we bij hem moeten langskomen, ene moeten gaan drinken samen met hem en dat hij Enzo heet.

De man blijft verbazend vaag over zijn werk maar later bleek dat hij een rijke Italiaanse directeur is van een theater in Rome. Naast een groot huis in Rome heeft hij nog een huis in Parijs en een boot aan het Gardameer. Op zijn site staat hij op de foto met tal van bekende Italianen. Het Gardameer op zich is indrukwekkend, maar buiten een groep oude Duitsers, rijke mensen en gezinnen met kinderen is er niet veel te beleven.

Dag 3: Gardameer – Bologna - Firenze

De reismicrobe is weer aan het kriebelen geslaan en rond 9 uur zetten we ons nomadisch bestaan verder. Een Albanese truckchauffeur brengt ons tot een grote parking in Bologna waar we een bus van de Heidebloem, een busbedrijf uit Lanaken, aantreffen. De chauffeur wil ons helaas niet meenemen want hij heeft een lading dikke Amerikaanse toeristen bij. Heel erg vonden we dit natuurlijk niet als we iets later meerijden in een Mercedes richting Firenze. Het grote contrast tussen onze werelden is duidelijk: wij zijn “arme studenten” die zonder al te veel geld Toscane, een van Italië’s duurste regio’s, proberen te doorkruisen. De man die ons meenam is een verkoper van dure bouwmaterialen die dagelijks Italië doorkruist om klanten te bezoeken. Toch hebben we iets met elkaar gemeen: we zijn allen onderweg en ergens schept dat een band.

Na een halve dag reizen komen we aan in Firenze. We zijn euforisch omdat we er al zo vroeg zijn. In onze planning hadden we 5 dagen uitgetrokken om tot hier te geraken, nu zijn we er al na anderhalve dag reizen (onze dag aan het Gardameer niet meegerekend). In een ontspannen stemming en onder begeleiding van een nieuwe Toscaanse wijn brengen we de avond door in en rond Villa Camerata, een jeugdherberg en camping aan de rand van Firenze met uitzicht op de Chianti heuvels.

Dag 4: Firenze

Na een bewogen namiddag rusten we wat uit op de Piazza Del Spirito, een plein vlak bij een van de vele musea die Firenze rijk is. We hebben vandaag geen musea gedaan: te druk en te toeristisch. Het leven van een lifter is niet weggelegd voor zulke menigtes, daarom zoeken we ons een rustig plekje met wat wijn en zon. Meer hebben we niet nodig. Kristiaan slaapt terwijl ik dit schrijf: hij is moe van de drukte denk ik. De reismicrobe kriebelt weer en we hebben besloten morgen verder te liften. Richting zee. Nog geen twee uur geleden hadden we nog overwogen om per vliegtuig terug te reizen naar Charleroi maar aangekomen op de vlieghaven van Firenze voelden we beiden dat liften toch meer ons ding is. Ons nomadisch bestaan doet ons verder reizen, we willen nieuwe dingen zien, ook al hebben we Firenze niet volledig doorkruist. Een aantal indrukken zijn genoeg, we genieten van de kleine dingen: de vreugde als we een lift hebben kunnen versieren, het Italiaanse eten en drinken, het ontmoeten van medereizigers, de geur en de kleur van de stad die we doorkuisen… Maar liften vergt ook veel energie: soms moesten we wachtend op een lift de tijd geduldig voorbij zien strijken. Bovendien zijn onze nachten op kapotte zelfopblaasbare matjes niet echt geweldig. Daarmee dat we ook kiezen voor minder intensieve dingen als liggen, naar zee gaan en wijn drinken.

De zon verdwijnt stilletjes aan achter de Firezische huizen en een lichte wind steekt op. Ik voel me geen toerist, ook Kristiaan niet. Noem ons liever hippies, rondtrekkende nomaden…

Dag 5: Firenze

Met de nacht nog vers in ons hoofd besluiten we een dagje rust te houden: slapen, in de zon liggen, radio luisteren, lezen en schrijven. De late namiddag brengen we door aan een belachelijk chique zwembad (we betalen 8 euro per persoon) omringd door armani-zwembroeken en dior-zonnebrillen. De batterij van onze camera ging plat de avond voordien dus kochten we twee wegwerpcamera’s die de rest van onze reis moesten vastleggen.

Dag 6: Firenze – Pisa – Viagerrio - Savona

Wakker geworden om half 6 en opgestaan. Kristiaan slaapt in een grappige pose. De wereld is stil. Zelfs de vogels moeten nog wakker worden. Ik zit in een stoel te wachten op een zonsopgang die niet wilt komen. Zelfs de zon is moe en laat zich pas zien als we op de trein zitten richting Pisa. Het is een stad waarvan we op voorhand wisten dat ze niet de moeite was om er lang te blijven. Na een half uur te hebben gewandeld komen we aan bij de fameuze scheve toren, trekken we er een foto en keren we terug om onze reis verder te zetten. Ons eindbestemming vandaag: Cinque terra, een streek, zo’n 100 kilometer boven Pisa en naar het schijnt erg mooi om aan het strand te liggen. Het zijn kleine dorpjes die gekneld zitten tussen berg en zee en enkel vlot met de trein te bereiken zijn. Alleen de Italiaanse wegcode zit ons dwars: voor iedere oprit staat in het groot geschreven: “NO AUTOSTOP”.

Na uren tevergeefs te wachten, wandelen we verder naar het eerste beste tankstation. Een aantal gastvrije Filippijnse toeristen vragen ons om er mee te schuiven aan tafel en met hun te eten. Na het eten krijgen we van hen nog een paar flessen water, een fles cola en Filippijns dessertje mee. We bedanken hen en zetten onze reis verder. Een Italiaan neemt ons mee maar zet ons midden op een klaverblad ter hoogte van Viareggio af. Na een lange wandeling naar het station van Viareggio horen we dat autostop zo goed als onbestaande is in dit deel van Italië. Blijkbaar heeft men in de jaren 70 redelijke problemen gehad met criminelen die zich voordeden als lifters en chauffeurs beroofden. Om half 6 ’s avonds nemen we de trein en passeren we cinque terra: kleine baaitjes, haventjes, kleine stranden en hoge rotsen. Om 11 uur s’avonds komen we aan op Camping Charly in Savona.

Dag 7: Savona beach

Camping Charly is een tweesterren camping vlak aan zee, maar gelegen tussen een autoweg en een spoorlijn. Onze vermoeidheid heeft ons door het geluid doen slapen. De bewoners zijn hoofdzakelijk oude mensen die in Italië met hun mager pensioen geen flat of woning kunnen permitteren of gewoon een leven aan het strand prefereren. Die dag hebben we dan ook gewoon op het strand gelegen, gezwommen, gegeten, gedronken, geslapen en geluisterd naar Virgin Rock Radio Italia.

Dag 8: Savona – Nice - Marseille – Montémilar

Opgestaan om half 6 en nog altijd 21 graden. De nachttrein om 7 uur ’s morgens genomen richting Nice. We zijn nog maar net op de trein en horen een vrijend koppel in een coupé stevig te keer gaan. Aangekomen in onze coupé delen we de rit met twee Indische jongens en een Italiaan die op weg is naar Afrika. We passeren Monaco. In Nice missen we onze trein richting Marseille, onze tickets waren gereserveerd en enkel geldig op onze gemiste trein. Maar in het station krijgen we prompt twee tickets in onze handen gestopt van een treinbegeleider: TGV richting Marseille, eerste klas, gratis. Als twee schooiers in vergelijking met de gemiddelde 1^ste klas-TGV-reiziger ploffen we ons neer op elektronisch verstelbare zetels en glimlachen we vriendelijk naar onze medereizigers. Zelfs de conducteur fronst even zijn wenkbrauwen toen hij onze kaartjes kwam knippen.

Marseille, een grote havenstad in het Zuiden van Frankrijk, veel migranten en zwervers. Toch ontmoeten we hier de vriendelijkste mensen van heel onze reis: de mensen behandelden ons als medemensen, als reizigers. Net als hen hadden wij ook niet veel geld. Een Marokkaanse man toont ons de plek waar we het beste aan autostop kunnen doen. In 8 dagen zijn we nooit mede-lifters tegengekomen en dit maal zien we op dezelfde plek 2 koppels, allebei met België als eindbestemming. We weten een rit te versieren bij een Turks koppel dat ons naar Avignon brengt. In Avignon aangekomen reizen we verder tot Orange met een Marokkaanse arbeider. Vanuit Orange krijgen we een lift tot in Montémilar in een dikke range rover met aan het stuur de directeur van lokale chocoladefabriek. Ze zetten ons af op een grote autoparking met tankstation en we zetten er onze tent op om er de nacht door te brengen.

Dag 9: Montémilar – Luxemburg – Maastricht – Maasmechelen

Half 9 en we hebben weer geluk: we worden meegenomen door Iban, een Hongaarse truckchauffeur die ons 700 kilometer kan meenemen tot in Luxemburg. Iban krijgt 1000 euro per maand om in een truck te rijden, zo’n 1000 euro minder dan zijn Italiaanse collega’s. Maar hij neemt ons mee en is blij met ons gezelschap. Hij spreekt hoofdzakelijk Hongaars met een paar woorden Engels. We praten terug in het Nederlands en het Engels en toch verstaan we elkaar. Onze reis wordt begeleid door “Oost-Blok house”. Uren lang luisteren we de ene cd na de andere. Zelfs Scooter, u wel bekend van de wereldhit “how much is the fish?”, passeert onze revue maar we zijn vooral tevreden dat Iban ons zover mee pakt.

Zijn truck heeft zoals de meeste trucks slechts 1 zitplaats dus afwisselend liggen we op zijn bed achter de zetels. Bij iedere peage of politiecontrole duikt een van ons onder het dashboard want er staan zware boetes op het meenemen van extra passagiers. Net als Iban hebben ook wij niet het geld om deze te betalen. In Luxemburg aangekomen nemen we afscheid van Iban en kunnen we meereizen met een Pools-Turks koppel tot in Maastricht waar Brecht en Björn ons op komen halen. Moe, stinkend en tevreden stappen we in. In de auto komen we erachter dat we twee dagen te vroeg thuis zijn, terwijl we er van overtuigd zijn dat we maar een dag te vroeg waren. De terugreis heeft ons even heerlijk tijdloos gemaakt. We vertrekken de nacht in richting Maasmechelen waar de Belgische friet en bier op ons staat te wachten…

Met dank aan: Miguelle, Enzo, Iban, mijn muze, Brecht, Björn, en alle andere mensen die ons hielpen of meenamen maar wiens naam we niet meer weten…

Alle foto's van de reis zijn te vinden op volgende link.